ΚΕΡΚΙΝΗ-ΜΠΕΛΛΕΣ 28/12/07 k 19-20/01/2008(μοναχικές εξορμήσεις)

Τι να πρωτοπώ για αυτήν την λίμνη;;;;;Απο΄ποιό ταξίδι να ξεκινήσω;;;;Τι να πρωτοαναφέρω;;;;;Τα Κρούσια όρη;;;;Την ίδια την λίμνη;;;;Το όρος κερκίνη(Μπέλλες);;;;Τους ανθρώπους που υπάρχουν εκεί;;;Τους ανθρώπους που έχουν επισκεφτεί αυτούς τους τόπους;;;Τί να πρωτοπώ και από πού να ξεκινήσω!!!!!!!!!Η όλη εμπειρία και πρώτη επαφή ξεκίνησε από τον διακαή μου πόθο να γνωρήσω αυτό τον χώρο, διαβάζοντας τόσα μα τόσα άρθρα..........!!!!

28/12/2007

Έχω πάρει τις πληροφορίες μου...χα!χα!χα!Θα φύγω με το γουρούνι και όχι με το τρέιλερ.Μέσω Σειχ-Σού,Κουρί,λίμνη Κορώνεια,Λευκοχώρι,θεοδόσια,Ελληνικόν,(Κρούσια Όρη),Ποντοκερασιά-Λιθότοπος.Στην Λίμνη πού τόσο θέλω να γυρήσω και από εκεί Ανω-Πορόια-Όρος Κερκίνη(Μπέλλες)Θέση 1777 .Αναγκαστική Οn Road διαδρομή από Καβαλάρι έως Λευκοχώρι (32κμ).Στο κτήμα Παπαιωάννου(ένας φανταστικός μηλεόνας,που προσφέρεται για φαγητο-καφέ-ποτό-ιππασία.Από εδώ θα ξεκινήσω και την αφήγησή μου.Σταμάτησα για έναν καφέ στον καλό μου φίλο Κώστα,μετά από 1:45 λεπτά διαδρομή.Είχε αρκετή ψύχρα.Ο Κώστας φοβόταν μην χαθώ.Δεν μπορούσα να του δώσω να καταλάβει , πόσο ήθελα να βγάλω αυτήν την διαδρομή και να αντικρύσω την Κερκίνη.Δώσαμε ραντεβού στον κτήμα του το βράδυ,όταν θα γυρνούσα.Επόμενη στάση στο γραφικό γεφυράκι στο χωριό Μελάνθιον.Από εκεί στο Ελληνικόν και μετά απο 1,5κμ.μέσα στα Κρούσια όρη.Μια μαγευτική διαδρομή με μόνο όπλο τον δυνατό προσανατολισμό μου.Ήξερα που έπρεπε να βγω,προς ποιά κατεύθυνση.Άλλωστε τα Κρούσια όρη,όπως και κάθε άλλο βουνό αυτόν τον καιρό είναι γεμάτο κυνηγούς για αγριογούρουνα,οπότε σε μια δύσκολη στιγμή μπορείς να ρωτήσεις.Στα Κρούσια όρη μπορείς να χαζέψεις από την άγρια φύση,ανάμεσα στις οξιές-τις βελανιδιές και πεύκα.Μια διαδρομή που σε κάποια σημεία χώνεται η μηχανη μέσα στην λάσπη και δεν ξέρις εάν θα βγείς.Μετά από περίπου μιας ώρας διαδρομή βρέθηκα στο ξενοδοχείο έξω από την Ποντοκερασιά.Έκοψα αριστερά για να αρχήσω να κατηφορίζω προς την λίμνη.Το τοπίο έχει αλλάξει και βρίσκομαι σε ένα φανταστικό δάσος από πεύκη.Φοβερή ομορφιά.Συνεχίζω για να φτάσω μετά από 45 λεπτά διαδρομή στον Λιθότοπο.Το τοπίο ήσυχο,γαλήνιο,η λίμνη να σφύζει από ζωή.Ροδοπελεκάνοι,σβουτηχτάρια.....Κορμοράνοι,νερόκοτες .....Τσικνιάδες...κεφαλοπράσινες πάπιες........χαμός.....!!!!!!Θα πιώ έναν ακόμη καφέ,κοντά σε κάτι ψαράδες,που είχαν στρώσει το τραπέζι από νωρίς , κοντά σε μια φωτιά και τα λέγανε.Ντράπηκα να πάω από μόνος μου αλλά αυτοί καθόλου.Με φωνάξανε και κέρασαν τσίπουρο.Τα είπαμε λές και γνωρίζόμασταν χρόνια.Απλοί και καλοσυνάτοι άνθρωποι.Μαγεμένος από τον τόπο,τους ανθρώπους,έκατσα κοντά στίς δύο ώρες.Ήθελα να δώ καί άλλα,να κάνω τον γύρο της λίμνης,να δώ το παρυδάτιο δάσος και ότι άλλο προέκυπτε.Χαιρέτησα τούς φίλους και ξεκίνησα τον γύρω της λίμνης.
Μιά πανέμορφη παραλήμνια διαδρομή σε οδηγεί σε ανοικτής πρόσβασης μέρη στην λίμνη.Παράδεισος.Έκανα πολλές στάσεις,η λίμνη στα πόδια μου και οι κορυφές του Μπέλλες απέναντι που στη θέα τους,δεν μπορείς παρά να δώσεις υπόσχεση ότι όσο τον δυνατόν πιό γρήγορα θα ανέβεις για μιά φιλική συνάντηση.Λιβαδιά-Μανδράκι-Βυρώνεια-στάση στην γέφυρα τού Στρυμώνα.Η παραστρυμώνια διαδρομή που σε οδηγεί στο παρυδάτιο δάσος είναι φοβερή.Εκεί θα συναντήσεις και τα περίφημα νεροβούβαλα.Μετά από αρκετή διαδρομή μπήκα στο παρυδάτιο

δάσος.Μου΄ρθε να κλαψω από την χαρά μου.Ήμουν στο σπίτι των κορμοράνων.Εκαντοντάδες φωλιές,περίμεναν να δεχθούν τους νοικοκύρηδές τους ,την κατάλληλη στιγμή.Το έδαφος λασπώδες επικύνδηνα σε πολλα σημεία που δηλωνει την έντονη παρουσία νερού πρόσφατα.Ηρθε η ώρα να συνεχίσω για τηνολοκλήρωση του γύρου της λίμνης.Ποιός ξέρει τι άλλο θα δώ;;;;;Βρίσκω έναν παραλήμνιο δρόμο ακόμη και τον ακολουθώ.Άρχησε να πέφτει ο ήλιος και να δίνει φοβερά χρώματα τόσο στον ουρανό ,όσο και στα νερά της λίμνης.Στάση να βγούν φωτογραφίες.Στάση να συνειδητοποιήσω αυτό που ζώ.Να το απολαύσω(άσχετα εάν έχω πολύ δρόμο μπροστά μου.Δεν με νοιάζει τι ώρα θα φτάσω θεσ/νίκη(μέσα πάλι από τα Κρούσια Ορη).Τα χρώματα δεν καθρεφτίζουν μόνο τα νερά της λίμνης,αλλά και της ψυχής,κάνοντάς σε, πιό πλούσιο,πιό άνθρωπο.......πιο δυνατό να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα , μακρυά από την φύση.Ξεκίνησα και πάλι χαζεύοντας την λίμνη στά

αριστερά μου,ώσπου έφτασα στον Λιθότοπο.Πήρα τον ανήφορο για τα Κρούσια όρη,παίρνοντας την απόφαση να ξαναέρθω το συντομότερο δυνατόν.Μία στάση έξω από την Ποντοκεριασιά ,για ένα τσιγάρο και επιστροφή για το Κτήμα Παπαιωάννου,στον φίλο μου τον Κώστα.Άρχησε να κατεβαίνει για τα κλά η θερμοκρασία.Επεσε το βράδυ.Ωραία και η νυχτερινή βόλτα.Μετά από 1 ώρα έφτασα στο κτήμα.Ένα ποτό μπροστά στο τζάκι και οι εικόνες της λίμνης και των ανθρώπων της,μ΄εκαναν να νιώθω βασιλιάς.Η απόφαση πάρθηκε.Όσο το δυνατόν πιο σύντομα ξανά....επίσκεψη της λίμνης και του όρους αυτήν την φορά...... !!

Ενα ταξίδι 310κμ....

19-20/01/2008

Ήρθε η ώρα για Μπέλλες.Πάρθηκαν οι κατάληλες πληροφορίες.Μέσα από τα Κρούσια όρη και αυτήν την φορά.Τώρα θα ξεκινήσω την ιστορία από τα Άνω-Πορόϊα.Ένα γραφικότατο χωριό στούς πρόποδες του Μπέλλες.Άρχησα να ανεβαίνω,περνώντας ένα ενεργό φυλάκιο.Το θέαμα φοβερό υποσχόμενο πολλά στην συνέχεια.Έφτασα στην θέση γερμανική βρύση.Το θέαμα σου κόβει την ανάσα.οι κορυφές της οροσειράς πάνω από το κεφάλι σου.Έκοψα αριστερά για να πάω να δω την τοποθεσία Κουρί-Γκιόλ.Ένα μέρος με πυκνοφυτεμένα Σκλήθρα και από πανω το η κορυφή Καρτάλι για να σου θυμίζει την έντον παρουσία των αρπακτικών πουλιών στην απόκρυμνη αυτή βραχώδη τοποθεσία.Το χιόνι σε αυτές τις κορυφές σε προετοιμάζει για άγρια μάχη προς την επίτευξη του σκοπού:ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ.Περνάω την περιοχή Μάβι-Γκιόλ και αρχίζω να ανεβαίνω πρός την περιοχή 1777.Αρχίζει το χιόνι να κάνει την πρώτη του εμφάνιση.Τα χρώματα φανταστικά.Καλή φάση,ξεκινάει η περιπέτεια.Φτάνω στην θέση ομορφοπλαγιά.Ένα παλιό φυλάκιο με ιστορία μεγάλη.Ο δρόμος αρχίζει και γίνεται πιο δύσβατος.Το στρώμα του χιονιού να γίνεται πιο μεγάλο.4χ4 και το γουρούνι να πηγαίνει πιο άνετα.Συναντώ την ταμπέλα 1777.Ωραία είμαστε κοντά.Ανεβαίνω πιο πανω.Το χιόνι αρχίζει να βρίσκει στη κοιλιά του γουρουνιοΤα νερά σχηματίζουν μικρούς καταρράκτες που σε στέλνουν σε έναν κόσμο που μόλις άρχησε η δημιουργία του.Σκύλιασα.Ταμπέλα προσοχή ναρκοπέδιο.Έχουν έρθει και άλλοι εδώ και μας τα είπαν.Δεν τρέχει τίποτα.Άρχησε να βρίσκει η μηχανή.Πίσω και ξανά μπροστά.Αλλα 20 μέτρα ξανά τα ίδια.Τέλος πάντων πήγα καμιά εκατό μέτρα πιο πάνω για να λάβω το μύνημα τέλος.Το φυλάκιο στην κορυφή άρχησε να φαίνεται.Κρίμα εάν υπήρχε ακόμη ένα δυνατό γουρούνι μια ο ένας ,μια ο άλλος μπροστα με συνεχής εναλλαγές πιστεύω θα βγαίναμε.Και ποιός είναι διατεθημένος να το σκίσει το γουρούνι τρελαμένε?????Τέλος πάντων.Ήρθε η ώρα της επιστροφής.Άρχησε να πέφτει ο ήλιος,μόνος στην ερημιά,καλά είναι να αρχίσω να επιστρέφω,να έχω χρόνο να αντιμετωπίσω και καμιά στραβή εάν τύχει.Πήρα τον κατήφορο και στάθηκα στο ιστορικό φυλάκιο της Ομορφοπλαγιάς.Ησυχία σε ένα μέρος που κάποτε γινόταν κόλαση.Η σιωπή του χώρου,καμιά φορά μιλάει έντονα στην ψυχή.Έβγαλα τον φακό και τράβηξα αρκετές φωτογραφίες.Η μέρα τέλειωσε με φαγητό στα Ανω-Πορόια σε ένα φανταστικό γραφικότατο και απλό ταβερνάκι (Παλιά πλατεία),τρώγοντας καβουρμά και λουκάνικα βουβαλίσια και κάνοντας όμορφη συζήτηση ,πίνοντας κόκκινο κρασάκι και ακούγοντας ρόκ μουσικούλα ελληνική με τον πλέον φίλο μου και ιδιοκτήτη ,Χρήστο.Αργά πήγα για ύπνο σε ένα δωμάτιο που έκλεισα.Η επόμενη μέρα ξεκινά και πάλι με ανάβαση στο Μπέλλες,με σκοπό να βρώ τον δρόμο που θα με βγάλει στο Μανδράκι.Μιά ορεινή παράλληλη διάβαση , από αριστερά η οροσειρά και από δεξιά κάτω η λίμνη.Φοβερή διαδρομή που κατά τόπους,η ομίχλη να σκεπάζει τα πάντα και άλλωτε μακρυνή,να σου προσφέρει ντύνοντας τα όρη με ένα πέπλο αιώνιας ομορφιάς.Ο δρόμος βατός και κατά διαστήματα να συναντάς παράγκες-καλύβες κυνηγών και παρατημένα αυτοκίνητα,με τους επιβάτες τους να κυνηγούν τα αγριογούρουνα, στήνοντας ενέδρες θανάτου στα πανέμορφα αυτά ζώα.Το δάσος, από οξιές γυμνωμένες από τα φύλλα,έχει πάρει ένα παράξενο χρώμα: καφέ-γκρί,με τους δρόμους να φαίνονται σαν μικρά μονοπάτια.Όλα αυτά να συνθέτουν ένα μοναδικό χειμωνιάτικο τοπίο,μέσα σε ένα υπέροχα ήσυχο κόσμο,που σε κάνει να ζηλευεις τα πλάσματα που ζούν εδώ πραγματικά ελεύθερα.Συνεχίζω απολαμβάνοντας όλα αυτά μέχρι που συναντώ την πρώτη κατολίσθηση.Φαίνεται βατή εξαρχής.Απέναντι οι κυνηγοί με παρακολουθούν,έχοντας ανάψει μια φωτιά.Είχε μια μικρή λωρίδα στην άκρη του δρόμου,αλλά επικύνδινη.Η απόφαση είναι να περάσω πάνω από τις κοτρώνες.Αυτή είναι πρόκληση.ΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑ!!!!Αυτή είναι φάση.4χ4,αργά και κλείδωμα διαφορικού εμπρός.Τί να κταλάβει το yamaha grizlly 700..!!!!!!!

Οι κυνηγοί να με παρακολουθούν απέναντι από την χαράδρα.Λιγα μέτρα πιό πέρα και άλλη κατολίσθηση ,αυτήν φορα όμως δεν ήταν κοτρώνες,αλλά βράχια σαν την μηχανή.Εθτυχώς όμωσ πέρασα ανάμεσά τους.Μετά από λίγο εφτασα απέναντι και συνάντησα τους κυνηγούς.Τσίπουρο-κρέας καλή παρέα και πληροφορίες.Έψαχνα να βρώ πρόσβαση σε καμία κορυφή.Μου υποδείξαν έναν δρόμο που ανέβαινε προς τα πάνω.Χαιρετιθήκαμε και άρχησα την ανάβαση. Ένας δρόμος για το γουρούνι,να ξεμουδιάσει λίγο.Η χαρά μου μεγάλη και σαν μικρό παιδί δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η ανάβαση.Το παχνίδι άρχησε να παίρνει πολύ άγρια τροπή ,σε σημείο που χάθηκε-τέλειωσε το δρομάκι και πήγαινα όπου έβλεπα ανοιχτό έδαφος με κατέθυνση τις κορυφές που άρχηασαν να φαίνονται καθαρά και κοντά πλέον. Η βλάστηση έχει αραιώσει και τα μόνα εμπόδια είναι βατσινιές-θάμνοι και βράχια.Οι κορυφές απέναντι με χρώματα διάφορα.Ορισμένα βράχια με πράσινο χρώμα να σε παραπέμπουν σε έναν άλλο πλανήτη.Μερικά μέτρα πιο κάτω σήμαναν και το τέλος της προσσέγγισης των κορυφών.Αρχίζει η κατάβαση μέχρι να βρώ τον κεντρικό δρόμο που θα με οδηγήσει στο Μανδράκι.Κατά διαστήματα ,η λίμνη να απλώνεται κάτω από τα πόδια σου,σαν να σου λύνει το μυστήριο της γεωγραφικής της εξάπλωσης.Να φαίνονται καθαρά οι εκβολές του Στρυμώνα ποταμού και το υπέροχο παρυδάτιο δάσος. Από εδώ μπορείς να πάρεις μια ανεπανάληπτη εικόνα της λίμνης.Συνεχίζω να κατεβαίνω προς τα ανατολικά με αποτέσμα μετά από λιίγο να βγώ στην λίμνη του Μανρακίου(ένας αποταμιευτήρας νερού στην ουσία).Το θέαμα πανέμορφο.Τα χρώματα της λίμνης σκούρα πράσινα , με φόντο τις κορυφές της οροσειράς του Κερκίνιου όρους(Μπέλλες)ντυμένο σε αυτό το καφέ-γριζο χρώμα,με κίτρινες πινελιές.Τέτοιες εντυπώσεις,εάν δεν τις ζήσεις , δεν περιγράφονται.Το γυαλί(τ.v)-φωτογραφίες(χαρτί) και οποιδήποτε άλλο μέσο προβολής δεν φτάνουν το ζωντανό.Δέν μπορούν να σου προσφέρουν την αίσθηση του ζωντανού.Της πραγματικής μαγείας. Από την άλλη πλευρά όλη η λιμνη στα πόδια σου, σε απόσταση αναπνοής.Την νιώθεις πιό ζωντανά,πιό κοντά,σου έρχεται η μυρωδιά των νερών της.οι οσμές των πλασμάτων που κατοικούν εκεί,οι πραγματικοί κάτοικοι τής περιοχής.Αυτοί είναι ο ιθαγενείς πλυθησμός.ΌΧΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.Ο άνθρωπος εισέβαλε βίαια στην φύση,κατακρεουργώντας χωρίς μέτρο και σέβαση (στούς υπολοίπους συγκατοίκους του)την ελευθερία της διαβίωσης των άλλων ειδών που είναι αλληλένδετη η επιβίωσή του.Μπήκαμε στούς χώρους τους,στο σπίτι τους και τους δολοφονούμε για χόμπυ,τούς καταστρέφουμε τον τόπο διαβίωσής τους.Τους καίμε και τούς περιορίζουμε σε σημείο εξάληψής τους.Αυτός είναι πολιτισμός ενός τόσο εμφυούς πλάσματος?????Ειλικρινά δεν το νομίζω.Δέν νομίζω ότι αυτός είναι πολιτισμός,καταστρέφοντας τούς συγκατοίκους σου.Είτε είναι χλωρίδα είτε έιναι κάτι πιό ζωντανο :πανίδα.Συγνώμη....σας κούρασα........ ξέφυγα λίγο.

Συνεχίζω την κατάβαση και φτάνω σε ένα οργανωμένο μέρος αναψυχής του τόπου.Η τύχη μου μεγάλη.Φωτογραφία ένα αρπακτικό πουλί. Έφτασα στο Μανδράκι.Όμορφο και γραφικό χωριό.Μόνο που περνάνε οι σιδηροδρομικές γραμμές και το τρένο φτάνει.Ακουμπάει την ταξιδάρια -φευγάτη ψυχή σου.Ένα γεύμα ακόμη βουβαλίσιας προέλευσης γεύμα και συνεχίζω για Βυρώνεια,στο ενυδρείο,ένας τόπος όπου μπορείτε να γνωρίσετε τον τοπικό αυτόχθονο κόσμο.Ψάρια της λίμνης,ερπετά και διάφορες άλλες πληροφορίες για πολλά είδη.Μια αξιοσημείωτη προσπάθεια ανάδειξης της βιοποικηλότητας της περιοχής,ένα όμορφο μουσείο φυσικής ιστορίας,μιά προσωπική μας υποχρέωση να επισκεφθούμε και να στηρίξουμε μιά τέτοια φοβερή προσπάθεια μιάς τοπικής αρχής (πού ανοίγει και θέσεις εργασίας), ενός ανύπαρκτου - ψυχρού , κρατικού μηχανισμού .Το εισητήριο μικρής αξίας-το εγκυκλοπαιδιακό κέρδος(γνώση) μεγάλο. Κατέβηκα στη λίμνη
και ξανακοίταξα το όρος.Πού είμουν και πού είμαι.Συναπαρπαστικά συναισθήματα με κατέκλυσαν.Δεύτερη μέρα σήμερα,νιώθω πραγματικά άρχοντας.Μόνος....... αλλά τόση παρέα, με τόσους ανθρώπους και με τέτοια επικοινωνία ,μάλλον μόνος μπορούσα να την κάνω.Η παρέα σε απομονώνει στους δικούς της ρυθμούς....Θα έρθω όμως και με τα παιδιά,τούς γουρουνάδες που θέλουν να αγγίξουν το άγνωστο,το καινούργιο,το πραγματικό.......Δίνω υπόσχεση σε όσους θελήσουν και αγαπούν να ζήσουν αυτά που έζησα μόνος......αληθεινά και πάνω από όλα ανθρώπινα και συμβατά με τους συγκάτοικούς μας......την χλωρίδα και την πανίδα του τόπου μας............να τους πάρω μαζί μου, να ζήσουν,να μοιραστούν και να αισθανθούν αυτές τις όμορφες και γαλήνιες εμπειρίες αυτού του τόπου....!!!!!!! Η λίμνη με υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκαλιές.Όλα τα είδη της, εκεί, με περίμεναν να τα βγάλω φωτογραφίες.Φανταστική εμπειρία και πιό ολκληρωμένη από την προηγούμενη. Η επιστροφή η ίδια .μεσα από τα Κρούσια όρη.Τέλεια διαδρομή.
Ένα ταξίδι.... 417 χιλιομέτρων..........

ΟΛΥΜΠΟΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ 18/05 κ 08/09/2008

Όλυμπος.....το βουνό των θεών.......μια πρόκληση για όλους να ζήσουν και να αισθανθούν μια πρόγευση του παραδείσου....να έρθουν στα όριά τους....Δέν νοήται φυσιολάτρης να μην πατήσει το πόδι του σε αυτόν τον τόπο τον τόσο σπουδαίο,από κάθε άποψη.Δεν νοήται άνθρωπος που έχει κάποιο σπόρ και να μήν τον επισκεφθεί......

Πρώτο ταξίδι: 18-05-08

Η διαδρομή βγήκε.Πέφτουν τα τηλέφωνα:Νίκος(kawassaki brute forse 750 ----Γιάννης polaris 800---και κανένας άλλος....τι κρίμα.....!Kάτω -Μηλιά-Πέτρα-Κοκκινοπηλός-Πύθιο-Καλύβια-καταφύγιο Χρηστάκη και όσο πιο πάνω γίνεται.......!!!!!Αφήνουμε τα αυτοκίνητα με τα τρέιλερ στο γνωστό μέρος που μας έχουν υποδείξει οι πολύ καλοί και φιλόξενοι άνθρωποι του μοναδικού τοπικού βενζινάδικου ,οι οποίοι τόσες φορές που έχουμε ανέβει στα Πιέρια μας τα προσέχουν ).Εμείς από φιλότιμο και μόνο ,σαν αντάλλαγμα φουλάρουμε τα αυτοκίνητα και τα γουρούνια με καύσιμο σαν ένδειξη της φιλοξενίας και της αγάπης τους προς εμάς.Ξεκινάμε για ακόμη μια φορά , σαν μικρά παιδια να γνωρίσουμε τον άγνωστο Όλυμπό μας.Τόσα έχουμε ακούσει ,τόσα έχουμε διαβάσει,αλλά εάν δεν τον έχεις δεί από κοντά...όλα είναι αέρας κοπανιστός....!!!!!Πρώτη στάση στην Πέτρα( Λόκοβη).Ένα χωριουδάκι γραφικότατο,που το μόνο που κάνουμε είναι να πάρουμε νερό από την πηγή της πλατείας και να ξεκινήσουμε χωρίς πολλα λόγια.Αρχίζουμε να μπαίνουμε στο στοιχείο μας χωματόδρομος , με σκοπό να βρεθούμε στο Ρέμα Ξηρολάκι .Περνάμε από την θέση "Μπάρα" ένα 'ομορφο λιβάδι. Αρχίζουμε την ανάβαση μέσα από το ρέμα.ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΣΟΚ.Η ομορφιά απερίγραπτη,τα πεύκα ζώνουν δεξιά και αριστερά το ρέμα,υπάρχει δρόμος και για Jeep,εμείς όμως μπαίνουμε μέσα στο ρέμα,πέτρες παντού κάνουν μια διαδρομή πραγματικά off-road.Ta γουρούνια μας τί να καταλάβουν..????Τρελαμένοι από την καταπληκτική ομορφιά,την μοναδική φυση,την φοβερή διαδρομή για τα μηχανάκια μας και την αναμονή για το τι άλλο μας επιφυλλάσει ο Όλυμπος, δεν σταματάμε για τίποτα.Συνεχίζουμε ακάθεκτοι.Σε ένα σημείο υπάρχει ένα στενό πέρασμα όπου οι βράχοι φαντάζουν σαν τις συμπληγάδες πέτρες, που πέρασε ο αδερφός και πρόγονός μας Οδυσσέας.Και πάνω να φυτρώνουν με μαγικό τρόπο τα δέντρα.Σταματήσαμε και αφεθήκαμε σε αυτήν την μοναδική ομορφια.Ασβεστολικά πετρώματα, με ένα χρώμα και σχήμα αφάνταστο που σου υπενθυμίζει ότι η φύση είναι μοναδική σαν πηγή ομορφιάς , φαντασίας ,αλλά και το πιο σοβαρο φιλοσοφικό ανά τους αιώνες ερώτημα:ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ ΕΝΑΡΜΟΝΗΣΗΣ;;;;;;;Η ΤΥΧΗ;;;Ο ΘΕΟΣ;;;;Ξανά σε ερωτήματα,για ακόμη μια φορά.........Συνεχίζουμε για να βγούμε σε κεντρικό χωματόδρομο ο ποίος από αριστερά οδηγεί

προς Ρέμα Ναούμ(έχει και σπηλιές εκει) και δεξιά πρός Κοκκινοπηλό.Εμείς επιλέξαμε να πάμε να δούμε τις σπηλιές προς τα αριστερά.Ένα θεαματικό τοπίο εμφανίστηκε μπροστά μας που μας αντάμειψε πραγματικά.Μόλις περάσαμε τις σπηλιές συνεχίσαμε για λίγο και βρεθήκαμε σε ένα εκληπτικό θέμα.κάτω ακριβώς από τις κορφές.Θέαμα συγκλονιστικό.Έβγαλα τα κυάλια και έπαιζα με την όρασή μου.Η συνέχεια ήταν ο γυρησμός στο σημείο που βγήκαμε απο το Ρέμα ξηρολάκι όχι για να βγούμε πρός Κοκκινοπηλό , αλλά να συνεχήσουμε όσο πήγαι

νε πιο πάνω.Στο βάθος φαίνονταν οι κορυφές.Δεν μας συγκρατούσε τίποτα στο θέμα να δούμε πως φαντάζουν από κάτω οι κορυφές.Και γιατί όχι εάν μπορέσουμε να τις προσεγγίσουμε από κάτω.Περάμε κάποια μαντριά και το τοπίο άλλαξε δραματικά.Ο δρόμος τέλειωσε και άρχισε το παιχνίδι:off-road.Τα βράχια και οι πέτρες έγιναν δραματικά μεγάλες.Τα γουρούνια μόνο με αργό και 4χ4 πήγαιναν.Η βλάστηση αραίωσε τριγύρω μας ,δίνοντάς μας τη αίσθηση του υψομέτρου.Το ρέμα συνεχίζει να ανεβαίνει ,οι κορφές από πάνω μας να φαίνονται και εμείς να έχουμε και να ζούμε, με την ελπίδα ότι ίσως πιο πάνω να μπορέσουμε να βρούμε μονοπάτι να ανέβουμε πάνω.........!!!!Τα γουρουνια σαν κατσίκια να ανεβαίνουν,με LOW k 4x4.Nα χτυπάνε τα βράχια στις ποδιές,εμείς να έχουμε λυσάξει στην κυριολεξεία να ανέβουμε ακόμη πιο πάνω,η σωματική κούραση να μας κάνει να μην αισθανόματε χέρια και πόδια.Το έδαφος,πιό έδαφος;;;;τα βράχια να μεγαλώνουν και η ανάβαση να γίνετα ανυπόφορη και για τους ανθρώπους και για τις μηχανές.Κουρέλια όλοι μας.Σταματήσαμε για λίγο να πάρουμε κουράγιο.Έχω σκυλιάσει.Συνεχίζω μόνος,ο Γιαννης να με βάζει χέρι,ΠΟΥ ΠΑΣ;;;;;Συνεχίζω για λίγο πιο πάνω .........Τέλος....παρέδωσα τα όπλα αφού είδα ότι ούτε τάνκ δεν πάει πιό πάνω.Δεν πειράζει σκέφτομαι έχουμε την ενναλακτική λύση να πάμε από Κοκκινοπηλό-Καλύβια.

Αρχίζουμε τη κατάβαση εξίσου κουραστική.Φτάσαμε επιτέλους στον κεντρικό χωματόδρομο που οδιγεί στον Κοκκινοπηλό.Η βλάστηση και τα δέντρα και πάλι πυκνά δίνοντάς μας μια εξαιρετική και απολαυστική διαδρομή.Πυκνή και πάλι βλάστηση,τα κλαδιά να μπαίνουν μέσα στον δρόμο,διεκδικώντας τον απόλυτο δικό τους χώρο. Συνεχίζουμε και σταματάμε σε ένα ρέμα με νερό.Ξεκουραζόμαστε λίγο και συνεχίζουμε προς Κοκκινοπηλό πάντα.Σε ένα σημείο σταματάμε γιατί φαντάζουν οι κορυφές που είδαμε από κάτω και πολύ πιο κοντά από τις σπηλιές που είμασταν,μαγευτικές και κατά τρόπο , πιο επιβλητικές .Συνεχίζουμε την διαδρομή μας και συναντάμε δυό εντουράδες από Λάρισα.Τα λέμε λίγο,τους φανήκαμε σαν αστροναύτες με τα γουρούνια:"Μπράβο παιδιά είστε βλέπω και κατάληλα εφοδιασμένοι" τί να τούς εξήγήσεις τώρα;Ο πόνος μας είναι να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο ψηλά. Συνεχίζουμε σε ένα από ένα πανέμορφο τοπίο και φτάνουμε στον Κοκκινοπηλό ένα γραφικότατο χωριό.Συνεχίζουμε φτάνουμε Πύθιο(πριν φτάσουμε έχουμε εντοπίσει ένα μεγάλο αριθμό από φανταστικούς σε χρώματα μελισσοφάγους-απερίγραπτη ομορφιά και το πέταγμά τους εξίσου όμορφο)και από εκεί στα Καλύβια.Φουλάρουμε τις μηχανές ,αλλά η πείνα άρχησε πλέον να μας τρώει.Ο ήλιος ανέβηκε αρκετά και άρχησε να μας καίει.Σταματάμε να φάμε.Φάγαμε όλα τα καλούδια τους αλλά η κούραση μας πήρε από κάτω.Αποφασίσαμε να γυρήσουμε πίσω και να ολοκληρώσουμε άλλη φορά τον σκοπό μας.Ο δρόμος που οδηγούσε προς το καταφύγιο Χρηστάκη ανέβαινε σαν φίδι ατέλειωτο, πάνω στο βουνό.Δώσαμε μια σιωπηλή υπόσχεση,πρίν περάσει το καλοκαίρι να έρθουμε ξανά και να ανέβουμε επιτέλους εκεί ,κοντά.... στών θεών τα ανάκτορα.

Δεύτερο ταξίδι:08-09-09
Mέλη της ομάδος: Γιάννης Polaris 800,Παντελής Can-am 800,Μάλαμας Yamaha 350,εγώ Υamaha grizzly 700.Ωραίαααααααα!!!!!!!!!!!!!Αυτήν την φορά είμασταν αποφασισμένοι και με το παραπάνω να φτάσουμε μέχρι το τέλος ,χωρίς πλέον να κάνουμε επιπρόσθετες και πολύ κουραστικές διαδρομές όπως την ανάβαση μέχρι τέλους του ρέματος Ξηρολάκι.Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε αφού το έχουμε δεί.Ξεκινάμε και πάλι από την Πέτρα - Ρέμα Ξηρολάκι-Κοκκινοπηλός.Κάνουμε μια στάση,στην γραφηκότατη πλατεία του Κοκκνοπηλού, αναγκαστικά αφού είχαμε ένα τεχνικό πρόβλημα με το can-am και λύνοντας το ,συνεχίζουμε την διαδρομή μας για Καλύβια.Τροφοδοσία καυσίμων και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τον Ολυμπο.H ζέστη φοβερή για ακόμη μια φορά.Σε αυτήν την πλευρά δεν υπάρχει τίποτα να σε δροσίσει.Και όσο βλέπεις το τοπίο χωρίς κανένα δέντρο τρομάζεις.

Φτάνουμε σε ένα σημείο του δρόμου,αρκετά ψηλά,όπου έχουμε μια πανοραμική θέα της διαδρομής που έχουμε κάνει,της διαδρομής που μας περιμένει και μια ανεπανάληπτη θέα από την χαράδρα που έχουμε στα αριστερά μας και είναι εκαντοντάδες μέτρα χαμηλά.Βλέπεις τα δέντρα να έχουν κάνει την φοβερή μάχη τους με το

υψόμετρο,προσπαθώντας να ανέβουν ακόμη πιο ψηλά,μέτρο-μέτρο,πολεμώντας τα όρια που τους επιβάλει η αυστηρή μητέρα φύση.Η θέα απερίγραπτη ότι και να πώ.Το υψόμετρο μεγάλο,οι κορφές αρχίζουν να φαίνονται,το Σκολιό μπροστά μας,η χαρά μας τόσο μεγάλη , που βλέποντας ότι έχουμε ακόμη αρκετή διαδρομή ,νιώθουμε τόσο ευτυχισμένοι......(δεν θέλουμε να τελείωσει με τίποτα αυτο το ταξίδι-εξερεύνηση)...τόσο παιδιά....Αχ!!!!!!!!Γιατί να μην μπορούσα να έκανα μόνο αυτό το πράγμα στην ζωή μου....,αυτήν την δραστηριότητα....να εξερευνώ τέτοια άγνωστα-παραμυθένια μέρη και να γράφω μόνο τις εντυπώσεις μου και να τις μεταδίδω στους ενδιαφερόμενους συνανθρώπους μου......!!!!!!!!!!!Τέτοιες σκέψεις πάντα με αποπέρνουν

σε τέτοια ταξίδια και μετά όταν τελείωνουν δεν θέλω να γυρίσω πίσω,στην ποντικούπολη,στην ανθρώπινη ¨ζούγκλα", 'οπου χάνεις την ψυχή σου και τον πραγματικό σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης......!Συνεχίζουμε να φτάνουμε στο κρυσφήγετο ¨Χρηστάκη".Σεληνιακό τοπίο,βάλαμε την χειμερινή μας ένδυση (πάνω),ο αέρας τόσο ψυχρός-άστα να πάνε,η

βλάστηση χαμηλή,θάμνοι και είδη πεύκου που δεν ξεπερνούν τα 5εκ.Φτάσαμε στο καταφύγιο του Χρηστάκη.Εκεί ο Μάλαμας στάμάτησε.Κουράστηκε με το μικρό yamaha-πισοκούνητο.Εμείς συνεχίσαμε με απότερο σκοπό να ανέβουμε πρός την κορυφή του Σκολιού.Το ορειβατικό μονοπάτι συνεχίζει και εμείς το παίρνουμε να δούμε πού θα μας βγάλει(εάν μπορέσουμε να το ακολουθήσουμε και μέχρι πού).Σε ένα σημείο γίνεται απόκρυμνο τελείως και λέμε να αλλάξουμε πορεία(κυκλική) για να βγούμε ψηλά.Αρχίζω να ανεβαίνω πρώτος , βάζω αργά και 4χ4 ,σαν κατσίκι ανεβαίνει το grizzly 700,η διαδρομή αρχίζει να παίρνει μεγάλη κλίση και τα 'σκαλοπάτια ψηλά,με αποτέλεσμα να σηκώνεται τόσο το γουρούνι που ώρες ,ώρες να νομίζεις όταν σηκώνεται δεν θα ξαναπέσει στο έδαφος αλλά θα αρχίζει να τουμπάρει και δεν θα έχει τελειωμό.Από κάτω ήδη έχουμε θεατές(ορειβάτες ,οι οποίοι σταμάτησαν και μας παρακολουθούν-που πάνε αυτοί οι τρελοί???).Τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν,όσο ανεβαίνουμε ακόμη πιο πολύ.Το γουρούνι σε κάποια στιγμή δεν ήξερες εάν θα κάτσει στο έδαφος ή θα σε τουμπάρει

με τελείως καταστροφικές συνέπειες.Εάν τουμπάριζε δεν θα σταματούσε με τίποτα.Έκανα μια στάση.Σκύλιασα βέποντας τον Παντελή να συνεχίζει προσπερνώντας με,με το can-am.Ξανασυνεχίζω ακόμη μερικά μέτρα.Ωραία η αίσθηση,η αδρεναλίνη στα ύψη.Ευτυχώς επικράτησε η λογική.Σταμάτησα.Πιο κάτω ο Γιάννης σταμάτησε και αυτός.Ο Παντελής με το Can-am , μπόρεσε να ανέβει πολύ πιο ψηλά απ΄ολους.Χαμηλός με 4χ4 και low,εμείς ψηλά μηχανάκια-ψηλό κέντρο βάρους .Ηταν αδύνατον να ανέβουμε εκεί που πήγε.ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΘΑΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ.Εμεις είχαμε θάρος ,αλλά τα εργαλεία δεν μας βοήθησαν.Υπάρχουν και πολλά άτομα που έχουν τα εργαλεία αλλά δεν έχουν θάρος.Κάναμε μια κούρμπα στην διαδρομή μας και ανεβήκαμε όσο μπορούσαμε,για να φτάσουμε σε ένα φοβερό θέαμα.Μπροστά μας ξεδιπλωνόταν όλο το ρέμα του ξηρολάκι......αριστερά μας η κορφή του
Χρηστάκη 1707μ. και δεξιά μας η κορυφή του Σκολιού 2905μ.Η αίσθηση απερίγραπτη.Σαν μεθυσμένοι ,το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν πρώτα να παρακολουθήσουμε τον φοβερό σύντροφό μας να κατεβαίνει από εκεί που ανέβηκε(τον μοναδικό Παντελή)και από την άλλη να χαζεύουμε σαν μικρά παιδιά αυτό που ζούμε.Θεέ μου.......σ'ευχαριστώ........!!!!!Στην συνέχεια κατεβήκαμε και ξαπλώσαμε στο καταφύγιο.Κουραστήκαμε αρκετά.Σαν ψυγείο ήταν εκεί μέσα.Φάγαμε κάτι σάντουιτς που είχαμε μαζί μας.Ηρθε η ώρα της επιστροφής.Γεμάτοι μαγεία,χορτασμένοι από την υπέροχη ομορφιά,δεν βλέπαμε την στιγμή να φτάσουμε σην πλατεία του Κοκκινοπηλού , να κάτσουμε κάτω από τον πλάτανο και να φάμε στην λιτή και υπέροχη με κρέατα ταβερνούλα.ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ.Η επιστροφή έγινε από τον ίδιο δρόμο ,απλά αποφύγαμε το Ρέμα ξηρολάκι.Σταματήσαμε στην Πετρα και ήπιαμε μια μπύρα στην Πέτρα(Λόκοβη),εγώ και ο Παντελής.Ο Γιώργος και ο Γιάννης έφυγαν(αυτοί τρέχουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους σε κάθε ταξίδι , λές και όταν θα πάνε δεν θα το βρούν).Εμείς μείναμε παρέα με ένα υπέροχο πράσινο βατραχάκι στα κάγκελα καθισμένο,όπου δεν έφευγε λές και ήθελε να μας αποχαιρετίσει,που επισκεφθήκαμε τον τόπο του.

Ενα ταξίδι περίπου 205κμ. οff.

Ένα ταξίδι που μπορείνα το κάνει ο καθένας(μέχρι το καταφύγιο Χρηστάκη)-υπάρχει δρόμος, μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες.Ένα ταξίδι στο βουνό των θεών...........

http://www.youtube.com/watch?v=sH8VFK5U6DQ