Οδοιπορικό στην Ροδόπη.Οκτώμβριος 2017 

 Μεγάλη εμπειρία να επισκεφθείς,να ζήσεις έστω και λίγες στιγμές το μεγαλείο της οροσειράς Ροδόπης.Έχει τόσα να σου προσφέρει,τόσα να σου δείξει και να αισθανθείς για ακόμη μια φορά την μικρότητα του ανθρώπiνου είδους.. μπροστά στην φύση της μητέρας Γαίας. Το όνομα της οροσειράς της Ροδόπης έχει Θρακική προέλευση. Ερμηνεύεται ως το πρώτο όνομα ενός ποταμού, που σήμαινε "κοκκινωπός ποταμός". Κατά την ελληνική μυθολογία, η οροσειρά ονομάστηκε έτσι από τη βασίλισσα της Θράκης Ροδόπη, σύζυγο του Βασιλιά Αίμου, οι οποίοι προκάλεσαν την οργή του Δία και της Ηρας και για τιμωρία τους μεταμορφώθηκαν σε βουνά. Το Εθνικό Πάρκο Οροσειράς Ροδόπης περιλαμβάνει το κεντρικό και δυτικό τμήμα του ορεινού συγκροτήματος της Ροδόπης, από τις βορειοανατολικές πλαγιές του όρους Φαλακρού και εν συνεχεία βορείως του ποταμού Νέστου μέχρι τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και την ορεινή περιοχή της Ξάνθης. Το δάσος της Ελατιάς. Το θρυλικό Καρά Ντερέ (Μαύρο Δάσος) Ξεκινήσαμε από Δράμα(με φούλ καύσιμα-δεν θα βρείτε πουθενά αλλού) και μέσω των χωριών Ταξιάρχες και Λιβαδερό Διασχίζοντας ένα πυκνό δάσος από δρύες,φτάσαμε στην γέφυρα των Παππάδων.Αφήνοντας τον ορεινό όγκο του Φαλακρού,περάσαμε την γέφυρα και την τεχνητή λίμνη του Νέστου για να ανηφορήσουμε προς Σιδηρόνερο ,φτάνοντας στο τελευταίο χωριό(για προμήθειες) τη Σκαλωτή.Το υψόμετρο εδώ είναι 930μ. και λίγο πιο πάνω από το χωριό μπορείς να κάτσεις σε ένα κιόσκι να θαυμάσεις το χωριό και στο βάθος το Φαλακρό όρος.

Συνεχίζουμε τον δρόμο μας μέσα από ένα μοναδικό για την εποχή αυτήν μεικτό δάσος, όπου κυριαρχεί το πέυκο και τα σφενδάμια που τα φύλλα τους είναι πορτοκαλοκόκκινα,φτάνοντας στο παλιό δασικό εργοτάξιο.Εκεί οι οξιές ήταν χρυσοκίτρινες προσφέροντάς μας ένα ακόμη μοναδικό θέαμα.

Συνεχίζουμε την διαδρομή μας και φτάνουμε κάτω από πελώρια δέντρα στο δασικό χωριό Ελατιάς σε υψόμετρο 1600μ. στην θέση ΄΄Κούτρα΄΄..με την ερυθρελάτη(Picea abies). Η μοναδική για τον ελληνικό χώρο ερυθρελάτη αποτελεί το νοτιότερο άκρο εξάπλωσης ψυχροβίων κωνοφόρων στον ευρωπαϊκό χώρο.Πρόκειται για το ψηλότερο είδος δέντρου που ξεπερνά τα 50 μέτρα ,ένα είδος ελάτης που δεσπόζει με την απαράμιλλη-μοναδική ομορφιά του μέχρι εδώ, από τις σκανδιναβικές περιοχές.

Μπήκαμε μέσα στο δάσος Ελατιάς πηγαίνοντας για Στραβόρεμα.

Μόλις το αντικρύσεις ,νιώθεις την αυθεντικότητά του,την προϊστορική  του υπόσταση και μπορείς να αισθανθείς πώς είναι στην μέση και βόρεια ευρώπη…τα δάση.

Ένα μοναδικό δασικό σύμπλεγμα, από δέντρα που δεν συναντώνται πουθενά στην Ελλάδα, πλούσια πανίδα και πληθώρα σπάνιων μανιταριών.

 

Ένα νέο δάσος,συμπαγές κατά 90%(Μέχρι το 1944 η περιοχή ήταν σχεδόν γυμνή λόγω της έντονης κτηνοτροφίας και μόνο στις απρόσιτες περιοχές, υπήρχαν δασωμένα τμήματα. Η περιοχή αποτελούσε θερινό λιβάδι Σαρακατσάνικων τσελιγκάτων. H αναχώρηση των κοπαδιών από μόνη της στάθηκε αρκετή για να πυκνώσει το δάσος),700.000 στρέμματων οργιαστικής βλάστησης πάνω στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο, πάνω στη χρυσή τομή της μεσευρωπαϊκής και της μεσογειακής κλιματικής ζώνης Το ψηλότερο σημείο του δάσους της Ελατιάς είναι η κορυφή Τσάκαλος (1.826 μ.).Στην περιοχή υπάρχει πυκνό δίκτυο χωματόδρομων ,που δεν είναι πάντα σε καλή κατάσταση.

Κοντά στο Δασικό χωρίο συναντήσαμε ένα ιδιαίτερα σημαντικό οικοσύστημα για την χώρα μας. Οι όξινοι τυρφώνες είναι κοιλότητες με στάσιμο νερό που καταλαμβάνουν έκταση λίγων στρεμμάτων και έχουν μικρό σχετικά βάθος. Λόγω της υψηλής υγρασίας και της οξύτητας, φιλοξενούν στρώματα από βρύα και καλύπτονται από διάφορα σπάνια υδροχαρή φυτά. Η γύρη που έχει συσσωρευτεί και διατηρηθεί για χιλιάδες χρόνια στους όξινους τυρφώνες, τους μετατρέπει σε ένα ζωντανό παλαιοβοτανικό μουσείο. Ονομάζονται και επίπεδοι ενεργοί τυρφώνες υψιπέδων ή πιο απλά σφαγνώνες. Στην περιοχή υπάρχουν δύο αβαθείς τυρφώνες, σε πολύ μικρή απόσταση μεταξύ τους. Ο δυτικός και μικρότερος έχει έκταση περίπου 1.700 τ.μ. και μέγιστο βάθος 1,40 μ. και ο ανατολικός και πολύ μεγαλύτερος που έχει έκταση περίπου 5.000 τ.μ. και μέγιστο βάθος 2,20 μ.

Συνεχήσαμε την πορεία μας βόρεια και ανατολικά για το ’Στραβόρεμα΄΄.Δυτικά μορούμε να πάμε: στην κορυφή ¨Τσάκαλος¨ ,όπως επίσης στη θέση ¨Μαγούλα¨, ‘οπου υπάρχει το δάσος Σημύδας, δεν υπάρχει άλλο στην Ελλάδα,είναι το μοναδικό),όπως και η δασική πεύκη με τον ευθυτενή κοκκινωπό κορμό της.  

Στο ‘’Στραβόρεμα΄΄ μείναμε άναυδοι.Ένα καταπράσινο τοπίο,μέσα σε πυκνό δάσος από ερυθρελάτη και δασική πεύκη που να διασχίζεται από ένα μικρό ρέμα με συνεχείς μαιανδρισμούς.Εδώ θα μπορούσαν ανα πάσα στιγμή να πεταχτούν τα ξωτικά…σκέφτηκα.Βγήκαμε από την πορεία μας και ακολουθήσαμε την κοιλάδα στραβορέματος μέχρι τα Ερείπια Κάτω Μανδριών και στο Μέγα ρέμα, όπου πήραμε τον δρόμο βόρεια για να ξαναβγούμε στον κεντρικό χωματόδρομο προς Παρθένο Δάσος.Η όλη διαδρομή μοναδική ,μαγευτική.

Άρχησε να νυχτώνει…πρέπει να προλάβουμε το δασικό χωριό φρακτού….πήραμε τηλέφωνο από το πρωί …κανείς δεν το σήκωνε…μαζί μας έχουμε σκηνή και υπνόσακους.Πάμε και βλέπουμε που θα κοιμηθούμε. Τα χρώματα στον ουρανό, επίσης παραμυθένια..θα μπορούσε τίποτα σε αυτόν τόπο να μην είναι μοναδικό??

Μπήκαμε μέσα στις εγκατάστάσεις του δασαρχείου καμιά δεκαριά καλοφτιαγμένα ξύλινα οικήματα σε ένα πλάτωμα,είναι το μόνο μέρος που μπορεί κάποιος να μείνει κατόπιν συννενόησης με το δασαρχείο,έτσι διαβάσαμε.Μέσα στην κούρασή μας πήραμε ακόμη μία χαρά.Ένας τεράστιος λαγός μας καλοσώρησε…δεν φοβήθηκε ούτε το φλάς της κάμερας.Καλά αρχήσαμε λέω την σύντροφό μου.Για φαντάσου αύριο τι θα συναντήσουμε.Ένα ξύλινο κτίσμα είχε φώτα.Ανοίξαμε χαιρετίσαμε τούς εργάτες και μας έδωσαν ένα σπιτάκι να κοιμηθούμε… 

Δάσος Φρακτού

Ξυπνήσαμε το πρωί σε έναν κόσμο αλλιώτικο,διαβάσαμε για αυτόν τον θυσαυρό της φύσης,που δεν απαντάται πουθενά αλλού στον Ελλαδικό χώρο,με τόσο πλούσια δασική χλωρίδα.Οξιές,συμήδες και ερυθρελάτες,βελανιδιές,σφενδάμια και μαυρόπευκα,δέντρα της νότιας και βόρειας ευρώπης ανταμώνουν σε αυτό το ανέγγιχτο από το ανθρώπινο χέρι, δάσος. Το παρθένος δάσος του Φρακτού ή Ζαγκραντένια(σλάβικη ονομασία που σημαίνει φραγμένος τόπος)….επιφάνειας 11.000 στρεμάτων,είναι αυστηρά προστατευμένη περιοχή,ενώ σε μια ευρύτερη περιοχή 41.500 στρεμμάτων απαγορεύεται το κυνήγι και η κτηνοτροφία.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να τα ζήσουμε από κοντά…για μένα δεύτερη φορά για την σύντοφό μου πρώτη.Ξεκινήσαμε  για το παρθένο δάσος να μπούμε όσο μπορούσαμε πιο μέσα,παίρνοντας τον δρόμο ανατολικά και βόρεια,γνωρίζοντας ότι κάπου θα είναι κλειστός με μπάρα.Πολλές στάσεις να αφουγκραστούμε την ομορφιά αυτού του αμόλυντου δάσους, με πολλές εκπλήξεις.

Μετά από κάποια χιλιόμετρα συναντήσαμε την μπάρα.Σταματήσαμε για να αφουγκραστούμε την φύση.Δίπλα μας τεράστιοι κορμοί δέντρων……κομμένοι  από το δασαρχείο…

Επιστρέψαμε για να πάμε στο Αχλαδόρεμα,το οποίο στο διάβα του δημιουργεί τρείς σκαλωτούς καταρράκτες.Οι καταρράκτες βρίσκονται στη μέση ενός μεικτού δάσους από οξυές, ερυθρελάτες, δασικές πεύκες και σημύδες..

Από το δασικό εργοτάξιο πήραμε τον δρόμο ανατολικά και βόρεια για αυτόν τον ιερό τόπο.

Τα φλογοκόκκινα φύλλα,δίνουν το εντυπωσιακό παρών πάνω στα βράχια,λίγες εβδομάδες πρίν ασπρίσουν από τα χιόνια.Απότομες βουνοπλαγιές και γυμνοί γρανητένιοι βράχοι υψώνονται στο εσωτερικό του Φρακτού και σε στέλνουν σε άλλες εποχές,περιμένοντας να ξεπροβάλλει κανένας πτερόσαυρος…τόσο προϊστορικό προβάλει το τοπίο….

Στον δρόμο πάνω υπάρχουν πινακίδες για να πάρουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στους τρείς καταρράκτες.Συναντήσαμε τον πρώτο,μέσα από ένα όμορφο βατό μονοπάτι για μας τούς μηχανοκίνητους..Γυρήσαμε πίσω στον δρόμο,δεν μπορούμε να αφήσουμε το όχημά μας.

Συνεχίσαμε  για να συναντήσουμε τον πέμπτο καταρράκτη και πιο μεγάλο που πέφτει το νερό από τα 70μ. αλλά δυστυχώς δεν είχε νερό…όπως την πρώτη φορά που είχα έρθει..πήραμε τον δρόμο για να δούμε μέχρι που θα μας βγάλει….. Η ζωή ξεχύνεται πληθωρική από κάθε γωνιά,,όπου και εάν κοιτάξεις.Κελαρυστά ρυάκια και αφρισμένα ρέματα,ποτίζουν  αυτήν την μαγευτική γή.

 Στην πορεία  είχαμε ακόμη μία έκπληξη…Τα αγριόγιδα έτρεχαν μπροστά μας….και χάθηκαν μέσα στο δάσος.

Απίστευτη συγκίνηση και με τρεμάμενα τα χέρια έλεγξα τις φωτό στην κάμερα…¨τά Βγάλαμε..τα βγάλαμε φωτο?¨..Ρωτούσα και ξανα ρωτούσα….Συνεχήσαμε για λίγο ακόμη μέχρι που ο δρόμος πλέον δεν ήταν βατός παρά μόνο για τρακτέρ..Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και ξανασυνατήσαμε αγριόγιδα(ακριβώς στο σημείο ,που τα πρωτοείδαμε..)…αυτήν την φορά δεν έτρεξαν να χαθούν μέσα στο δάσος..απλά βοσκούσαν μέσα σε αυτό και έτσι μπορέσαμε να τα βγάλουμε καλύτερες φωτογραφίες…Απίστευτη συγκίνηση…για την πρώτη μας ήσυχη πλέον επαφή ,με αυτά τα πλάσματα…

 

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής(γεμάτοι εικόνες…μυρωδιές..και γεύση μοναδική που σου δίνει η η προσωπική εξερεύνηση σου)… για να φτάσουμε στην θέση ζήτα.Είναι ο δρόμος όπου θα πάρουμε τον κατήφορο για τα θερμιά….περάσαμε το δασικό εργοτάξιο και θαυμάσαμε τοπία που χάσαμε κατά την βραδινή μας πορεία προς το εργοτάξιο.

 

Στα θερμιά δεν περιμέναμε να δούμε τίποτα το αξιοθαύμαστο μιάς και διαβάσαμε για τσίγκινες και αυθαίρετες παράγκες και αποχή της πολιτείας στο άναρχα δομημένο αυτό μέρος.Αισθανθήκαμε ντροπή σαν πολίτες αυτού του κράτους….θερμά λουτρά μέσα στον παράδεισο…με τριτοκοσμικές εγκαταστάσεις…τι κρίμα…τα κορμιά μας χρειάζονταν ζεστά λουτρά…

Συνεχήσαμε ντροπιασμένοι με αυτό που συναντήσαμε….και φτάσαμε στο Διαβολόρεμα….Αφεθήκαμε στην μαγεία των  γλυπτών  πάνω στην πέτρα ,που δημιούργησε το χέρι του¨Διαβολορέματος¨…..άχ ανθρωπάκο μου….μπροστά στην δημιουργική και αστείρευτη  καλλιτεχνική δύναμη  της φύσης τι να μας πείς…Ατέλειωτες στάσεις για να αποθανατήσουμε την μεγαλοπρέπεια  της φύσης…Ανάγλυφα πάνω στις πέτρες ,που αντιγράφονται από καλλιτέχνες…πηγή έμπνευσης πάντα η φύση….!!!!!!!

Για ακόμη μια φορά νιώσαμε την ανθρώπινη παρουσία μας ασήμαντη.Κατεβαίνουμε προς την λίμνη Πλατανόβρυσης που έχει δημιουργηθεί από ένα ακόμη φράγμα της Δ.Ε.Η.

Κεντρική Ροδόπη:  Δάσος Χαϊντούς-Δασικό χωριό Ερύμανθου-Καταρράκτες Αγ.Βαρβάρας και Λειβαδίτη(Τραχωνίου)

 

Βασική μας κατεύθυνση το Παρανέστι για να βάλουμε καύσιμα….Αφού βάλαμε κάυσιμα ανεβήκμε στο αγαπημένο μας Άνω Καρυόφυτο…σταματήσαμε στο μοναδικό καφενείο του χωριού που είναι και φίλοι μας…ζεστασιά και αγάπη νιώσαμε για ακόμη μια φορά από τον Νικόλα και τον αδερφό του Σάκη στον …καφενείο και ότι άλλο  μπορεί να σου παρέχει από φαγητό…Ζεστές καρδιές…καλοί φίλοι…Το μυαλό μας όμως ήταν να πάμε να μείνουμε στο πάρκο του παρθένου δάσους οξιάς…έτσι μετά μια πό μια μικρή στάση ,φύγαμε για διανυκτέρευση στο πάρκο…Η ώρα άρχησε να περνά…έπρεπε να φτάσουμε νωρίς να οργανωθούμε…Περάσαμε από το χωριό Λειβαδίτη και το δασικό χωριό του Ερύμανθου…για να ανέβουμε πάνω ….

 

Το Πάρκο φάνταζε μέσα από τις σκιές μοναδικό…Αφεθήκαμε στην σιωπή του….Σκηνούλα και φωτιά…φάγαμε και με την κούραση να μας οδηγεί στην σκηνή για ύπνο…

 

Την άλλη μέρα το πρωί…μας επισκέφθηκαν οι δασάρχες να μας ρωτήσουν εάν  είδαμε άτομα να κόβουν ξύλα…Κάναμε το καφεδάκι μας και το απολαύσαμε με μοναδική θέα τις οξιές…και με την πανδαισία χρωμάτων που μας γέμιζε την ψυχή.κατά την μικρή μας βόλτα συναντήσαμε και ένα μικρούλη αλλά φανταστικό ζωάκι..ακόμη μία έκπληξη…Ένας δασοποντικός….απίστευτη ομορφιά….

Αυτό λοιπόν είναι το πάρκο –Δάσος Χαίντού με τις υπεραιωνόβιες οξιές….Ήπιαμε τον καφέ μας ,μαζέψαμε την σκηνή και ξεκινήσαμε να περιηγηθούμε σε αυτό το δάσος…όπως επίσης και στο Δάσος Τσίχλας κομμάτι του Δάσους της Χαϊντούς..ανακηρυγμένο Μνημείο της φύσης και είναι υπό καθεστώς προστασίας…

Μέχρι το μεσημέρι πήραμε όποιον δρόμο βρίσκαμε ανάμεσα σε θεόρατες  αιωνόβιες οξιές ,ύψους πάνω από 30μ.Γεμίσαμε με εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς…το στομάχι μας άρχησε να γουργουρίζει…τα κορμιά μας κουρασμένα….πήραμε τον δρόμο προς το Άνω Καρυόφυτο να φάμε και να κλείσουμε ένα δωμάτιο να ξεκουραστούμε λίγο…Φτάσαμε στην πλατεία και φάγαμε  υπέροχα κρέατα …Τα παραγγείλαμε σττην ταβέρνα και τα φάγαμε στο καφενείο του Νικόλα….είχαμε τόσα πολλά να πούμε…Εκείνο το βράδυ θα κοιμόμασταν στο ξενοδοχείο και την άλλη μέρα στο Δασικό χωριό του Ερύμανθου…μιλήσαμε με τον διαχειρηστή τον Δημήτρη…Τον καταρράκτη του Λειβαδίτη ή καταρράκτη του Τραχωνίου θα τον προσεγγίζαμε από το Τραχώνι…από την άλλη πλευρά μιάς και δεν ήθελε πολύ περπάτημα…Μπάνιο και επιτέλους σε στρώμα …πολιτισμός και ανέσεις…Ξυπνήσαμε το πρωί καφεδάκι στο καφενείο της πλατείας….Με τον Νικόλα πάντα χαμογελαστό…άνοιξε το μάτι μας…σε μια ήρεμη και ήσυχη πλατεία…πήραμε τον δρόμο προς τα πάνω για το Δασικό χωριό του Ερύμανθου…εκεί μας περίμενε ο Θανάσης στο εστιατόριο Χαϊντού που έχει, μέσα στο χωριό…γνωριστήκαμε…κλείσαμε ένα σπιτάκι…πολύ όμορφα όλα μέσα  …τα σπιτάκια έχουν απόσταση μεταξύ τους….μια χαρά…σαλόνι κουζίνα και δύο δωμάτια…τέλεια…φύγαμε γρήγορα …

Σκοπός μας να επισκεφθούμε τον Καταρράκτη του Λιβαδείτη …από το Τραχώνι όμως για αυτόν τον λένε και καταρράκτη του Τραχωνίου…κατεβήκαμε πάλι στο Παρανέστι και αρχήσαμε τον ανήφορο….Για τον καταρράκτη της Αγ.Βαρβάρας…ένας μικρός καταρράκτης πρίν τον καταρράκτη του Τραχωνίου..είπαμε να τον επισκεφθούμε…Ξανά μέσα από μία πράσινη πανδαισία,ο μικρός ασφαλτοστρωμένος δρόμος με συνεχείς αλλά ευχάριστες στροφές μας οδηγεί προς Πρασινάδα…μέσα από ένα πυκνό δάσος και το Αρκουδόρεμα…Δεν στρίβουμε για Πρασινάδα αριστερά μας προς Βορά αλλά συνεχίζουμε ανατολικά προς Διπόταμα και σε λίγο η πινακίδα μας οδηγεί προς καταρράκτη Αγ.Βαρβάρας.Αφήνουμε το αυτοκίνητο και παίρνουμε  το μονοπάτι περνώντας ένα ξύλινι γεφυράκι..η οργιαστηκή βλάστηση δεν αφήνει τις αχτίδες του ηλίου να περάσουν…

Εκστασιασμένοι συνεχίζουμε να χαρούνε τα άπληστα μας μάτια που διψούν για τέτοιου είδους ομορφιές..Συναντούμε ξύλινα παγκάκια σέ ένα μικρό πλάτωμα που άνετα μπορεί να φιλοξενήσει δύο μικρές σκηνές,για ένα παραμυθένιο και αξέχαστο βράδυ και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε..ακούγοντας τον ήχο των νερών που πέφτουν…Αυτό που είδαμε δεν το πιστεύαμε….ένας μικρός σε ύψος (15 μ. περίπου..) καταρράκτης αφήνει τα νερά του σε μια μικρή λίμνη….νομίζεις ότι θα ξεπηδήσουν οι νεράίδες ….δεν ξέρω πόσην ώρα κάτσαμε να χορτάσουμε αυτό το παραμυθένιο θέαμα….οι κάμερες πιάσαν φωτιά με απανωτά κλίκ..να αποτυπώσουν αυτό το μοναδικό βίωμά μας……Φεύγοντας υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να ξαναέρθουμε για να κάνουμε μπάνιο ένα καλοκαίρι…

Συνεχήσαμε για τον καταρράκτη του Λειβαδίτη-Τραχωνίου.Από τον οικισμό Διπόταμα μέχρι και τον καταρράκτη του Λειβαδίτη η απόσταση είναι περίπου 14 χλμ. Ο δρόμος τερματίζει σε ένα μικρό πλάτωμα, όπου χωρούν 5-6 αυτοκίνητα.

Αμέσως μετά εντοπίζουμε και ακολουθούμε ένα πανεύκολο μονοπάτι, μέσα σε πυκνό δάσος από αιωνόβιες οξιές και σε 4΄ λεπτά φτάσαμε στη βάση του καταρράκτη,όπου μας περιμένει μια μικρή λιμνούλα.

Συνεχίζουμε το ανηφορικό μονοπάτι από την δεξιά πλευρά του ρέματος για να βρεθούμε στον καταρράκτη ύψους 40 μέτρων περίπου,μέσα σε ένα τοπίο γεμάτο χρώματα από τις οξιές,τα σφενδάμια.τούς φραξούς και τις φλαμουριές.Το μοναδικό αυτό θέαμα μας εξάπτει την φαντασία και περιμένουμε ανα πάσα στιγμή να ξεπροβάλλουν οι νεράιδες και τα ξωτικά των παραμυθιών.Η παράδοση αναφέρει πώς στα νερά του Λειβαδίτη λούζονταν οι καλοκυράδες,οι νεράιδες,ενώ στις σπηλιές του ύφαιναν ,σε πέτρινους αργαλιούς,το αραχνούφαντο νεραιδόγνεμα.Εδώ χόρευαν στους Διονυσιακούς ρυθμούς,οι Σάτυροι.Μέσα στα αρχέγονα αυτά δάση αντιλαλούσαν τα τραγούδια του Ορφέα,γιούτης Μούσας Καλλιόπης και του θεού Απόλλωνα,ο οποίος μάγευε με την Λύρα του τους θεούς και τούς ανθρώπους.

Εδώ τελειώνει ένα ακόμη οδοιπορικό,αφήνοντάς μας για ακόμη μια φορά ,γεμάτους με εικόνες ,μυρωδιές και με μια ξαναμμένη φαντασία από τα υπέροχα αυτά δάση της Ελλάδας.Πέρνουμε τον δρόμο της επιστροφής και δίνουμε την υπόσχεση να ξαναέρθουμε  καλοκαίρι να βουτήξουμε στα νερά του καταρράκτη της Αγίας Βαρβάρας και να επισκεφθούμε περισσότερα μέρη σε αυτόν τον φανταστικό τόπο της Ροδόπης.

Παρθένο δάσος

Δάσος οξιάς