Ξαναεπισκεφθήκαμε αυτόν τον μοναδικό σε ομορφιά τόπο,για να περιηγηθούμε αυτήν την φορά την ανατολική και βόρεια περιοχή...Ξεκινήσαμε από Σιδηρόνερο με ομίχλη αρκετή για να φτάσουμε στο Δασικό χωριό Ελατιάς και να συνεχήσουμε βόρεια για την κορυφή Τσάκαλος...Χωθήκαμε μέσα στο ελατόδασος, στούς χωματόδρομους τα κλωνάρια των δέντρων της ερυθρελάτης να κρέμον
ται δίνοντάς μας μιά αίσθηση πραγματικής επαφής με το δάσος....οι κορφές τους με φόντο τα σύννεφα, που μας προειδοποιούσαν για βροχή.....ο καθαρός αέρας που μύριζε έλατο και χώμα....μιά μυρωδιά που είχαμε καιρό να την ζήσουμε και να ξυπνά σαν μνήμη παλιά και ξεχασμένη από τα βάθη του υποσυνείδητου...Ο τόπος αυτός είναι μαγικός, με τίς μοναδικές και ιδιόμορφες στον ελλαδικό χώρο Ερυθρελάτες,με ρυάκια από νερό να διασχίζουν δίπλα στο δρόμο που ανταμόνωνται όλα και σχηματίζουν τον ποταμό βαθύρεμα...Αναγκαστήκαμε να κάνουμε αρκετές στάσεις ,να γεμήσουμε από εικόνες και βι
ώματα....Μία πολύ γρήγορη συνάντηση και όχι ολοκληρωμένη με ένα Ελάφι , αφού μόνο από την μέση και πίσω προλάβαμε να δούμε πρίν χαθεί ολοκληρωτικά)με το ανοιχτό καφεκίτρινο τρίχωμά του,έκανε να φαντάζει αυτό τό μέρος πιό παραμυθένιο...Φτάσαμε σε ένα παλιό στρατιωτικό φυλάκιο και πιό πέρα η κορυφή Τσάκαλος,με υψόμετρο 1814μ. που 
την αναδεικνύει στην υψηλότερη κορυφή του Δάσους Ελατιάς.Το τοπίο τρυγύρω από πέτρες μεγάλες στρογγυλεμένες μέσα στην πλαγιά και ένας πέτρινος όγκος η κορυφή...με φοβερή θέα του Δάσους όπου το βλέμα φτάνει και πέρα από τα σύνορα με την Βουλγαρία....Εδώ τελειώνει ο δρόμος και παίρνουμε τον γυρισμό για να βγούμε στο Δάσος Σημύδας.....
θα μπορούσαμε να πάμε και πιό Βόρεια μέχρι τα σύνορα από άλλον δρόμο ,αλλά ο χρόνος δεν μας φτάνει...Μπήκαμε στο δάσος Συμήδας(μοναδικό στον Ελλαδικό χώρο συγκροτημένο δάσος)...αλλάζοντας το τοπίο από το λευκό χρώμα των κορμών τους ....Φτάσαμε στο Δασικό εργοτάξιο Μεγάλης Παναγίας όπου και συναντήσαμε υλοτόμους....
μεζέδες και τσίπουρα γέμησαν το τραπέζι μας......γίναμε μια παρέα και τα λέγαμε...έτσι απλά λές και γνωριζόμασταν καιρό....το τραπέζι μας?Μιά τσιμεντένια πλάκα με ζωγραφιά την ελληνική σημαία......Η ώρα πέρασε για τα καλά και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής...στόχος μας να περάσουμε από 
Μηκρομηλιά-Παππάδες,κάνοντας έναν μεγάλο γύρω......στα μέσα της επιστροφής άρχησε βροχή....σταματήσαμε σε ένα από τα πολλά κιόσκια πίνοντας καφέ...άρχησε να σταματά η βροχή,άνοιξε ο ουρανός και ο ήλιος στην δύση του,έβαφε με χρυσοκόκκινες πινελιές όλο το τοπίο.....στο βάθος διακρίνοταν ο Στρυμώνας με φόντο τις επιβλητικές σιλουέτες των βουνών...Τελικά η φύση είναι ένα εργαστήριο ψυχής και πνεύματος...ο άνθρωπος όσο και καταπονημένος να πάει,γυρνάει ξανανιωμένος ,μετά από μία έστω και μικρή,σύντομη επαφή μαζί της...
http://www.youtube.com/watch?v=LoI0t_ZlVl8Μια διαδρομή 141km μέσα στα καταπράσινα ακόμη δάση της Σημήδας και της Ελατιάς....
