Πάνω απο το κεφάλι μου να πετούν σταχτοτσικνιάδες,αργυροπελεκάνοι,κορμοράνοι,πρασινοκέφαλες πάπιες.....χαμός.Σαν τρελός έκανα με την φωτογραφική μηχανή.Δεν ήξερα τι να προλάβω να φωτογραφίσω.Στο βάθος του παρυδάτιου δάσους, μια συνοικία από εκαντοντάδες κορμοράνους.Έχω σβήσει την μηχανή και περπατώ σιγά - σιγά,προσπαθώντας να προσσεγγίσω μια ομάδα από πρασινοκέφαλες πάπιες.Ταυτόχρονα από πάνω μου πετάνε αργυροπελεκάνοι και πιο πέρα οι πελωριοι σταχτοτσικνιάδες.Φοβερή εμπειρία.Απερίγραπτη χαρά να μπορώ να τα φωτογραφίσω από τόσο κοντά.
Εντύπωση μεγάλη παρουσιάζει η συνοικία του παρυδάτιου δάσους των κορμοράνων.Τα δέντρα είναι κατάλευκα από τα περιτtώματα των εκατοντάδων μελών της,λές και έχει χιονίσει......
Έχει πέσει ο ήλιος,πίσω από το χωριό της F.Y.R.O.M.,το οποίο είναι σε απόσταση αναπνοής από το δικό μας ήσυχο ακριτικό χωριό.Η ώρα της επιστροφής.Μερικές τελευταίες φωτογραφίες με το υπέροχο δειλινό.Το ιστορικό και ηρωικό μνημείο τών Ελλήνων πεσόντων για την απελευθέρωση των τόπων μας,στέκει εκεί πάνω για να μας θυμίζει τους 500 νεκρούς και 2500 τραυματίες του 1918.Ακόμη ένας τόπος τόσο υπέροχος και με βαριά ιστορία για τους μεταγενέστερους εμάς νεοέλληνες που ούτε την γλώσσα μας δεν μπορούμε να κρατήσουμε.Ένα πιάτο με γριβάδι ή ίσως με γουλιανό και μια σαλάτα θα είναι το τελευταίο πραγμα που θα πάρω σε ένα απο τα πολ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου