Ο γύρος του Ολύμπου.     02-06 Ιουλίου 2021

Όλυμπος.Η κατοικία των θεών,ο θρόνος του Δία.Γεμάτος μύθους,ιστορίες και θρύλους πάντα μας καλεί να τον ζήσουμε,να τον επισκεφθούμε,να τον αφουγκραστούμε.Αμέτρητες ιστορίες,γεγονότα,μαρτυρίες ξεπερνούν ακόμα και την φαντασία.Ξεχωριστός σε όλα του έχει και ιδιαίτερη γεωλογική ιστορία.Σχηματίστηκε σε μια ρηχή θάλασσα,παραμορφώθηκε και μεταμορφώθηκε με τις διαδικασίες της ορογένεσης και αναδύθηκε στην επιφάνεια.Για ακόμη μια φορά δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην μυθική του γοητεία.Εάν τον επισκεφθείς μια φορά δεν βγαίνει από το μυαλό σου και είναι μαθηματικά βέβαιο πώς θα ξαναέρθεις.Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε για ένα τριήμερο όπου τελικά κατέληξε σε πολυήμερο ταξίδι.Είπαμε να περιπλανηθούμε στον εθνικό δρυμό του Ολύμπου 45.000 στρεμάτων περίπου,με πλούσια βλάστηση,με αλπικά τοπία και μοναδική χλωρίδα και πανίδα.

Αρχικά σχεδιάσαμε να έχουμε σαν βάση το καταφύγιο ¨Κρεβάτια¨.Να αφήναμε το αυτοκίνητο και το τρέιλορ στην Βροντού και να κάναμε μια πρώτη διανυκτέρευση εκεί το βράδυ της Παρασκευής.Αλλά τελικά αφού μιλήσαμε με τον υπεύθυνο του καταφυγίου ,δεν θα ήταν ανοιχτό και τελικά αποφασήσαμε να μείνουμε στα Πιέρια στο καταφύγιο της Ανω Μηλιάς που θεωρήσαμε ότι είναι πάντα ανοιχτό.Ξεκινήσαμε λοιπόν και φτάσαμε στην Ανω Μηλιά όπου τελικά ήταν κλειστό λόγω ανακαίνησης.Εκεί είχαμε την πρώτη μας επαφή με την πανίδα του τόπου.Ακούσαμε ένα αγριογούρουνο μέσα στην πυκνή βλάστηση να ψάχνει για τροφή.Διστυχώς μόλις πλησιάσαμε έφυγε με βαρύ ποδοβολητό,πράγμα που μας έκανε εντύπωση και συμπεράναμε μαζί με άλλους το βράδυ ντόπιους στο καταφύγιο¨ Άνω πηγάδι¨, ότι ήταν αγριογούρουνο.Επισκεφθήκαμε το εκκλησάκι του Άγιου Κοσμά του Αιτωλού,σε ένα παραμυθένιο τοπίο,όπου ο Άγιος έμπηξε έναν σταυρό σε ένα δέντρο όπου ακόμη υπάρχει.

‘Ετσι λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε στην Λεπτοκαρυά,να αφήσουμε το αυτοκίνητο εκεί και να ανέβουμε στο καταφύγιο Άνω πηγάδι.Μιλήσαμε με τον υπεύθυνο του καταφυγίου Γιώργο Κάκαρο και μας δέχθηκε.Την επόμενη ημέρα θα ήταν σταθμός βοήθειας για τον Οlympus Marathon 2021 και θα είχε πολύ κόσμο,αλλά 2 άτομα χωρούσαμε.Αφήσαμε το αμάξι σε ένα βενζινάδικο  της AVIN να μας το προσέχουν(ευχαριστούμε πολύ τον Κύριο Κατσιαρή Άρη)και ξεκινήσαμε την περιπέτειά μας στον Όλυμπο με πρώτη διανυκτέρευση στα 1410 μέτρα στο καταφύγιο Άνω Πηγάδι.Πήραμε τον δρόμο λοιπόν και αρχήσαμε να ανηφορίζουμε τον Όλυμπο.Η πρώτη εντύπωση ήταν η μυρωδιά του πράσινου.Καθαρή και δυνατή.Καθώς ανεβαίνουμε από τούς πρόποδες προς το καταφύγιο,είναι σαν να ταξιδεύουμε από τις ζεστές και ηλιόλουστες ακτές της Μεσογείου μέχρι τις παγωμένες τούνδρες του βορά.Οι θάμνοι δίνουν την θέση τους στις βελανιδιές και αυτές με την σειρά τους στα μαύρα πέυκα,τις οξιές ,τα έλατα και τα ρόμπολα.Η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά.Βάζουμε τα μπουφάν με χειμερινή επένδυση.Συνεχίζουμε τον δρόμο κάνοντας πολλές στάσεις,να αφουγκραστούμε την μαγεία αυτού του βουνού.

 

Φτάνουμε στο καταφύγιο.Εκεί ο χρόνος σταματά στα 1410μ.Με καθαρή ατμόσφαιρα αγναντεύεις την πυραμίδα του Άθω στην ανατολή τον θερμαϊκό και την θεσσαλονίκη. Είναι πολύς κόσμος.Μας καλοσωρίζουν οι άνθρωποι του καταφυγίου.Αρχίζει να νυχτώνει.Το καταφύγιο καθαρό με πολλές κλίνες .Τα νερά εμφιαλωμένα,ρεύμα από ηλεκτρογεννήτρια και πρέπει να έχεις δικά σου σκεπάσματα-υπνόσακο.Κανένα πρόβλημα τα μπουφάν μια χαρά θα κάνουν την δουλιά τους.Τα ψησίματα ξεκίνησαν από τον Ζήση Κωστόπουλο ,με ντόπια και μοναδικά κρέατα.Ο Νίκος Κατσαρός μαζί με την Desanka Cvjeticanin,o Γιώργος Κάκαρος και ο ανεπάναληπτος Δημήτρης Σιαμήτρας(Μάγος) παλιός και γνώστης του τόπου μας έκαναν παρέα.Ο ¨Μάγος¨ ήρθε με ένα ταψί προβατίνας παΪδάκια και μας πρόσφερε από τα καλύτερα κρέατα που έχουμε φάει.Πέρασε η ώρα με τις όμορφες ιστορίες του και την υπόλοιπη παρέα να μας κερνάει τσίπουρα.Πέσαμε για ύπνο.Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε πρωΐ.Άρχησαν να έρχονται οι πρώτοι αθλητές από τον “Olympus Marathon 2021¨. Ο Olympus Marathon είναι ένας μοναδικός αγώνας ορεινού τρεξίματος. Η διαδρομή του ακολουθεί μια ιερή πορεία της αρχαιότητας, τότε που οι προσκυνητές της πόλης του Δίου ανηφόριζαν κάθε καλοκαίρι στις κορυφές του Ολύμπου για να τιμήσουν τον υπέρτατο θεό τους, το Δία. Σήμερα ο Olympus Marathon μετουσιώνει αυτή την πορεία σε υπέρτατο αθλητικό γεγονός, με τους δρομείς να ακολουθούν τα ίχνη της ιστορίας στο θρυλικό «βουνό των θεών».Το καταφύγιο πρόσφερε νερό,τροφή και παγωτό για όποιον αθλητή περνούσε.

Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε για τα Πριόνια.Αποχαιρετήσαμε τούς φίλους μας και ξεκινήσαμε.Πήραμε τον κατήφορο και κάποια στιγμή πήραμε τον χωματόδρόμο αριστερά για Λιτόχωρο μέσα από το βουνό.Από το λιτόχωρο αρχήσαμε να ανεβαίνουμε για τα Πριόνια με τον ασφαλτοδρωμένο αλλά και μοναδικής ομορφιάς δρόμο.

Η θέση Πριόνια είναι η βάση όλων των περιπατητικών εξορμήσεων προς την κορυφή του ψηλότερου βουνού της Ελλάδας και λειτουργεί και το πρόχειρο καφέ-εστιατόριο στο ξύλινο οίκημα που βρίσκεται στο παραμυθένιο αυτό τοπίο.Εκεί βρίσκεται και το φαράγγι του ¨Ενιπέα¨,απίστευτου κάλους και

ομορφιάς.Εμείς απλά κάτσαμε να πιούμε την μπύρα μας και να πάρουμε όσες εικόνες μπορούσαμε να ζήσουμε.Ανά πέντε λεπτά ο καιρός άλλαζε.Βάζαμε και βγάζαμε τα μπουφάν συνεχώς.Είχε πολύ κόσμο λόγω του Σαββατοκύριακου αλλά και του “Olympus Marathon 2021¨.Έτσι μετά από δύο ώρες ξαναπήραμε τον δρόμο αυτήν την φορά για να βγούμε στους Αγίους Αποστόλους  Βροντούς και από εκεί στο καταφύγιο Κρεβάτια..

Μεταξύ καταφυγίου Μπουντόλας και Λιτοχωρίου κόβουμε αριστερά για να περάσουμε από τα χωριά Πλατανάκια ,Δίον και Καρίτσα ,για να ανηφορήσουμε προς τα δύο ρέματα του Βόρειου Ολύμπου,το ρέμα της Αγίας Κόρης και το ρέμα του Αράπη.Αφού φτάσαμε στην τοποθεσία Άγιοι Απόστολοι περάσαμε από το αναψυκτήριο του Ε.Ο.Σ. Βροντούς ,πήραμε τον δρόμο για το καταφύγιο Κρεβάτια.Εκεί μας καλοσώρησαν ο υπεύθυνος του καταφυγίου ο Ισαάκ και η Αναστασία.Το υψόμετρο είναι κοντά στα 950μ. και η θέα είναι απίστευτη τόσο προς την Θάλασσα όσο και προς το βουνό ,όπου οι απότομες ορθοπλαγιές σου κόβουν την ανάσα αντικρύζοντας τις κορφές Σκούρτα,Λαιμός,Πρ.Ηλίας,ενώ στα πόδια σου είναι το Ρέμα Παπά.Η φυσική ομορφιά ξεπερνά κάθε προηγούμενο.

Ο ήλιος άρχησε να πέφτει δίνοντας μια μεγευτική πινελιά στο τοπίο.Ήρθε η ώρα για φαγητό.Ψητά ντόπια κρέατα και τσίπουρο .Το καταφύγιο είναι πάντα ανοιχτό τα σαββατοκύριακα και προσφέρει και φαγητό.Από εδώ ξεκινάμε πολλές διαδρομές.

Πάντα έχει κόσμο.Κάτσαμε μέχρι αργά μέσα στην απόλυτη ησυχία.Τέτοια μέρη μπορούν να σου αλλάξουν την κοσμοθεωρία σου και να ανατρέψουν τον υλιστικό τρόπο ζωής μας.Την άλλη μέρα το πρωί,ξυπνήσαμε ανανεωμένοι ήπιαμε τον καφέ μας και περπατήσαμε γύρω από το καταφύγιο.Εκεί είχαμε και την πρώτη μας γνωριμία με τον κόκκινο κρίνο((Lillium chalcedonicum)που τρέφεται με σάπια φύλλα και φυτρώνει τόσο ανάμεσα σε οξιές όσο και ανάμεσα σε μαυρόπευκα και φτέρες.

 ‘Ηρθε η ώρα να ξεκινήσουμε για τούς καταρράκτες της Αγίας Κόρης.¨Πρέπει να πάτε πρωί,πρίν πλακώσει ο κόσμος¨μας είπε ο Ισαάκ.Φτάσαμε στο πάρκινγκ και αρχήσαμε να κατεβαίνουμε τα 180 σκαλοπάτια,βλέποντας πανοραμικά το ρέμα με τα νερά του και τις βάθρες.Έτσι φτάσαμε στο εκκλησάκι της Αγίας Κόρης το οποίο βρίκεται κυριολεκτικά πάνω στο ρέμα,μέσα σε μια οργιώδη βλάστηση.Πήραμε μια ανάσα ,προσκυνήσαμε πέρνοντας μαζί μας και αγίασμα από την πηγή.Η ιστορία μιλάει για μια όμορφη κοπέλα που βρήκε καταφύγιο εδώ από τον Αλή πασά που την ήθελε στο χαρέμι του.Η στάση μας σύντομη,είχαμε να φτάσουμε στην ομώνυμη λίμνη.

    

Ανηφορήσαμε πάλι από τα σκαλοπάτια και πήραμε ένα μικρό και ευχάριστο μονοπάτι σαν τούνελ μέσα στο  πανέμορφο δάσος,για να βγούμε στην λίμνη και στις βάθρες.Ένα ακόμη θαυμάσιο σκηνικό.Τα καθάρια και πρασινωπά νερά της λίμνης δεν σου άφηναν πολλά περιθώρια να μην βουτήξεις.Ένας μικρός καταρράκτης που γεμίζει την λίμνη και μία ξύλινη γέφυρα από την άλλη πλευρά της λίμνης,δίνουν  μια παραμυθένια νότα στο όλο τοπίο.Λίγος κόσμος χωρίς φασαρία βρίσκοταν όταν φτάσαμε.Οπώτε κάναμε το μπάνιο μας μέσα στα κρυστάλινα και παγωμένα νερά .Βουτήξαμε αρκετές φορές.Δεν μπορούσαμε να φύγουμε,οι ψυχές μας θέλαν να ρουφήξουν την ατέλειωτη αυτήν ομορφιά.Ώσπου στο τέλος ήρθε μια μεγάλη παρέα ….δεν χωρούσαμε όλοι και από την φασαρία που έκαναν καταλάβαμε ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσουμε.Ξεκινήσαμε  για Πέτρα Ολύμπου με προορισμό τον Κοκκινοπηλό για φαΐ.Χωθήκαμε μέσα στην πλούσια μεσογειακή βλάστηση στις χαμηλές ζώνες του Ολύμπου  για να φτάσουμε πιο ψηλά όπου κυριαρχουν η μαύρη πεύκη ,μακεδονική ελάτη και οξυά.Εύκολη και βατή διαδρομή.

Συναντήσαμε την κροκαλωτή κοίτη μέσα στο Ξερολάκκι και μπήκαμε μέσα.Πολλά πεσμένα δέντρα μαρτυρούν τα ορμητικά νερά που δημιουργήθηκαν από τα λιωμένα χιόνια.Ανεβήκαμε όσο μπορέσαμε προσπερνώντας τα πεσμένα δέντρα,ώσπου άλλο δεν πήγαινε.Από πάνω μας τα ¨μικρά καζάνια¨ όπου θα επισκεφθούμε από την πίσω πλευρά. Πήραμε μια ανάσα από την άγρια ομορφιά του τοπίου και επιστρέψαμε στον δρόμο προς Κοκκινοπηλό.Πολύ όμορφη διαδρομή καταπράσινη.Καμία σχέση με αυτό που θα συναντήσουμε στην νότια πλευρά καθώς θα ανεβαίνουμε για το Καταφύγιο ’’ Χρηστάκη’’.Αλλά πρώτα μία στάση στην ταβέρνα ‘’Πλάτανος’’στον Κοκκινοπηλό.Εκεί ο κύριος Μπάμπης με τα υπέροχα  ψητά κρέατά του μας μαγεύει πάντα.Ετσι λοιπόν μόλις φτάσαμε παραγγείλαμε κάτω από τον πελώριο πλάτανο που δεσπόζει στην πλατεία του χωριού και πέσαμε με τα μούτρα στα παΐδάκια από ζυγούρι …… η χοληστερίνη στα ύψη για ακόμη μία φορά.

Επόμενος προορισμός στο ορειβατικό καταφύγιο ανάγκης ¨καλύβα Χρηστάκη¨ στα 2550μ.Περάσαμε από το χωριό  ¨Καλύβια¨…δεν βάλαμε βενζίνη ,δεν χρειαζόμασταν και αρχήσαμε τον ανήφορο,έναν χωματόδρομο 20 περίπου χιλιομέτρων μέχρι τον προορισμό μας.Η όλη διαδρομή είναι εντυπωσιακή καθώς ανεβαίνουμε.Το τοπίο είναι μοναδικό καθώς διασχίζουμε την αλπική ζώνη.Συναντήσαμε τα πρώτα άλογα στις μοναδικές αλπικές πλαγιές και αρχήσαμε να παίρνουμε μια πρώτη γεύση του τί μας περιμένει πιο πάνω.Σε κάποια σημεία η κλίση είναι πολύ μεγάλη και νομίζεις ότι ανεβαίνεις στα σύννεφα.Ο χωματόδρομος μας οδηγεί ψηλά ,κάτω από τις πανύψηλες κορυφές του Ολύμπου,όπου αγναντεύουμε τον θεσσαλικό κάμπο όπου μοιάζει σαν μωσαϊκό γεμάτο χρώματα.Συνεχίζουμε μέσα στην καρδιά του βουνoύ.

 

Πολλές στάσεις πολλά κλίκ από τις φωτογραφικές μηχανές.Η κάμερα στο κράνος γράφει την διαδρομή συνέχεια.Άλογα και αγελάδες  που ψάχνουν να βοσκήσουν σε αυτήν την ελάχιστη βλάστηση,μας συντροφεύουν σε αυτήν την μοναδική διαδρομή.Φτάνουμε στην κοιλάδα ¨Μεγάλη Γούρνα¨,όπου βρίσκονται και τα δύο καταφύγια..Μία στάση να δούμε τα εντυπωσικά πέτρινα κτήρια σε πολύ καλή κατάσταση,καθαρά και καλά οργανωμένα για τούς πεζοπόρους.Συνεχήσαμε για πιο πάνω.Η κλίση μεγάλη το έδαφος βραχώδης.Συναντούμε ακόμη ένα κοπάδι άλογα με πουλάρια…και πιο πάνω δύο κοπάδια Αγριόγιδα.Στάση για πολλές φωτογραφίες.Συνεχίζουμε την ανάβαση και φτάνουμε περίπου στα 2700μ. με θέα τα ¨μικρά καζάνια¨.Το μάτι μαγνητίζεται από την αγριότητα και την ομορφιά του τοπίου.Αριστερά μας η κορυφή Χρηστάκη(δίπλα και πάνω μας),αριστερά η κορυφή σκολιός,μπροστά μας η βαραθρώδης κοιλότητα με αμφιθεατρικά και κάθετα τοιχώματα -τα μικρά καζάνια και στο βάθος κάτω το παγετώδης Ξερολάκκι.Μια θέα μεθυστική και συνάμα καθηλωτική.Δεν μας βγαίνουν οι λέξεις,συγκλονισμένοι από την μοναδική επαφή μας με τον τεράστιο  μυθικό Όλυμπο.

 

 

 

 

Πήραμε τον δρόμο επιστροφής.Εντυπωσιακή και η κάθοδος.Κόψαμε αριστερά για να βγούμε στο κέντρο εκπαίδευσης ορεινού αγώνα χιονοδρόμων (Κ.Ε.Ο.Α.Χ.).Δεν μπήκαμε μέσα για να μείνουμε στις εγκαταστάσεις,θα μπορούσαμε εάν επικοινωνούσαμε.Πιό πάνωείναι και τα καταφύγια Μυγκοτσίδης και Βρυσοπούλες.

Σκοπός μας να διανυκτερεύσουμε και πάλι στι καταφύγιο Άνω Πηγάδι πάνω από την Λεπτοκαρυά.Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη ,η κατάβαση δαιδαλώδης και κουραστική.Καλύτερα να γυρνούσαμε μέσα από τα Καλύβια.Μέσω Συκαμηνιάς και Καρυάς φτάνουμε στον εξίσου δαιδαλώδη και κουραστικό δρόμο των Λειβήθρων,ψάχνοντας για το μανητικό πεδίο αλλά δεν το βρήκαμε.Είμασταν τόσο κουρασμένοι που το μόνο που θέλαμε ήταν να φτάσουμε Λεπτοκαρυά να πάρουμε το κλειδί του καταφυγίου,να τρώγαμε κάτι γρήγορο και να ανεβαίναμε πάνω στο βουνό.Πήραμε την απόφαση να μείνουμε ακόμη ένα βράδυ στην απόλυτη ησυχία,μόνοι μας.Έτσι και έγινε.Φτάσαμε στην Λεπτοκαρυά,βενζίνη,τρόφιμα,κλειδιά για το καταφύγιο και στάση στο γυράδικο ‘’The Grill brothers”.Mας άρεσε ο κεντρικός δρόμος που οδηγεί κάτω στην παραλία και πιο πολύ ο γύρος που φτιάχνει ο φιλικός Στέλλιος.Μπύρα παγωμένη….ότι καλύτερο στην ζέστη που επιστρέψαμε μετά από δύο διανυκτερεύσεις στην δροσιά του βουνού.Ο Στέλλιος όπως και όλοι βέβαια οι περαστικοί ,χάζευε την γουρούνα και το μέγεθός της.Κάναμε καλή παρέα,τον βγάλαμε και φωτό με την γουρούνα.

Βράδυασε για τα καλά,πήγε έντεκα η ώρα και είχαμε μπροστά μας την ανάβαση στα 1400μ. για το καταφύγιο.Ξεκούραστοι πήραμε τον δρόμο για το καταφύγιο.Το gps μας οδήγησε με ακρίβεια στο καταφύγιο όπου και πέσαμε κατευθείαν για ύπνο.Η επόμενη ημέρα μας βρήκε αναζωογονημένους.Σε αυτά τα μέρη δεν χρειάζεσαι πολλές ώρες ύπνου.Κάναμε καφεδάκια και αφεθήκαμε στην απόλυτη ησυχία του τοπίου.Μόνοι στο καταφύγιο,παντού η σιωπή του δάσους.Δεν θέλαμε τίποτα άλλο.Κοντινές βόλτες τριγύρω με τα πόδια και φωτογραφίσεις. Το βουνό για μας είναι πάντα ένα μέρος ηρεμίας και χαλάρωσης.Σου χαρίζει απλόχερα εσωτερική γαλήνη και ψυχική δύναμη.Μάς προσφέρει ένα οπτικοακουστικό σκηνικό.Τα πουλιά,τα φυτά,τα έντομα αλλά και τα χρώματα,οι μυρωδιές του δάσους,τα μαυρόπευκα που χυπήθηκαν από κεραυνούς οι κορφές τους,σου χαρίζουν διαφορετικό συναίσθημα.Ένα συναίσθημα που το ζείς μόνο στην αγκαλιά της φύσης και το ονομάζω ομορφιά της ζωής.Τί πιο όμορφο από το να παρατηρείς τα χρώματα των λουλουδιών και των δέντρων?Η μυρωδιά τους σε ζωντανεύει.Εντοπίσαμε πολλά πουλιά,σταυρομύτες,αετομάχους,δεντροτσομπανάκους,λοφιοπαπαδίτσες και η πρώτη μας φωτογραφική καταγραφή του υπέροχου πράσινου δρυοκολάπτη.Τον κυνηγούσα στο Παγγαίο,αλλά δεν μου καθόταν για μια φωτό.Επιτέλους τον καταγράψαμε άν και με  μακρυνή λήψη.Και η έκπληξη με τγην φωτογράφηση ενός σκορπιoύ euscorpius.Πέρασε η ώρα και είπαμε να διανυκτερεύσουμε ακόμη ένα βράδυ.

Κατεβήκαμε κάτω Λεπτοκαρυά για ψώνια.Πήραμε ντόπια κρέατα και ανεβήκαμε πάλι στο ερημητήριό μας.Διστυχώς δεν είχαμε την κάμερα στο κράνος.Είχαμε συνάντηση με δύο ζαρκαδάκια μωρά ή ελαφάκια δεν ξέρουμε.Χάθηκαν μέσα στο δάσος.Δεν πειράζει δεν μπορούμε όλα να τα καταγράφουμε.Το βουνό για μας είναι πάντα ένα μέρος ηρεμίας και χαλάρωσης.Σε κάνει να σκέφτεσαι να φιλοσοφείς……….να βρίσκεις τον εαυτό σου ….Σσσσσσσςςςςςς ….θα σας πώ ένα μυστικό…..η θάλασσα  αγαλιάζει την καρδιά …το βουνό  την ψυχή….!!!!!!

Ήρθε η επόμενη ημέρα………..η ώρα να γυρήσουμε πίσω……..με τις καρδιές μας γεμάτες με έντονα συναισθήματα ,το μυαλό με εκατοντάδες εικόνες και την ψυχή με αμέτρητα βιώματα…….

« Το να επιστρέφεις εκεί που ξεκίνησες, δεν είναι το ίδιο με το να μην έχεις φύγει ποτέ.»

( Terry Pratchett,  Βρετανός συγγραφέας).

Δείτε το βίντεό μας εδώ: 

Δείτε την διαδρομή μας εδώ: 

<iframe src="https://www.google.com/maps/d/embed?mid=1TEFg_-j9625TTIVl9jEkwH8fACOGO-km" width="640" height="480"></iframe>